ගඟ බිලිගත් මගෙ රුවන්මලී
ගමට සිටිය එක රුවන්මලී
ගඟට වරෙන් අද රුවන්මලී
ඉර අවරට යන හැන්දෑ යාමේ
දුම්බර කඳු වැටි මුදුන් වලින්
සිහින් වලාවක් හෙමින් නැගීලා
ඒ තොටමුණ බද රැඳී සිටී
සුදු ඔසරිය ඇඳ වලා රොදින් බැස
රුවන්මලී තොටමුණට ඇදේ
කළය පුරා දිය උකුළෙ තබා ගෙන
හෙමින් හෙමින් පා නගනු පෙනේ
ගායනය හා සංගීතය - ආචාර්ය ඩබ්. ඩී. අමරදේව
රචනය - මඩවල එස්. රත්නායක
වසර 1970 හෝ ඊට ආසන්න සමයෙක මෝසම් වැසි ඉතා තදින් ඇද හැලුණි. වෙනදා පුරුදු තොටමුණෙන් දිය ගන්නට එන ඈ සැඩ පහරට අසුවන්නීය. තරුණ ජවයෙන් හෙබි රුවන්මලී මහවැලිය අරක් ගෙන සිටි ජල රකුසා හා පොර බැදුවද, ඈ ඉන් පරාජිත වන්නී, ජල රකුසා ගේ මුවෙහි සැඟව යන්නීය. රුවන්මලී මුහුණ දුන් මේ ඛේදාන්තය මඩවල එස්. රත්නායකයන් අතින් සුන්දර ගී පෙළකට නඟුණේ ඉන් වසර කිහිපයකට පසුය. රුවන්මලී නැති සොවින් ඇගේ ප්‍රියයා ඈ සැම තැන්හි සොයයි. තොටමුණෙහි, දුම්බර කඳු වැටි අතර හා වලා පෙළෙහි ඇගේ මතක සටහන් ඔහුට හමුවේ. එම ප්‍රියයා ගේ බලාපොරොත්තු තුළ රුවන්මලී නව ජීවිතයක් ලබමින් තවත් ජීවත් වෙයි. වලාකුළු පෙළින් බසින ඇය නැවත දිය ගෙන ඒමට තොටමුණට පා නඟනු පෙනේ. විරහව තූළ මැවෙන අපූරු සොබා සුන්දරත්වය ද මෙම ගීය පුරාම මොනවට දිස්වේ. අමරදේවයන්ගේ සංවර, සෝකාකූල සංගීත රටාව අර්ථය තීව්‍රද කරයි. සිතෙහි රැඳුනා වූ සත්‍ය සෙනෙහස පරයා මරණයටවත් යා නොහැකි බව පසක් කර දෙන අපූරු නිර්මාණයක් ලෙස මේ ගීය හඳින්විය හැකිය.
අසන්න
අසන්න
No comments:
Post a Comment