Saturday, June 13, 2009

පැහැසර අරුණෙක













පැහැසර අරුණක ඉර මල පිපුණාවේ
යුගඳුරු යුද දුම සැණෙකින් නිවුණාවේ
හිමිදිරියේ . . . සීතල හීනෙක තැවරීවත්
පරෙවි පියාපත් ඇසුණාවේ

සිත සිර කොට ඇති දඩු වැට බිඳුණාවේ
සිත සිත යා කර සෙනෙහස හැමුවාවේ

ලියවැල් ඇහැරී යළි මල් පිපුණාවේ
දෑලම යා කළ ඉඳු සැව් ඇදුණාවේ

ගායනය - අසංක ප්‍රියමන්ත පීරිස්
පද රචනය - නිලාර් එන්. කාසිම්


අප රට වසර විස්සක් පුරා පවතින්නා වූ කුරිරු යුද්ධයකින් බැට කන රටකි. එබඳු රටක ජනයා හැර සාමයෙහි අගය දන්නෝ වෙන කවුරුන් ද? බොහෝ දනන් තම හදවත් පතුලෙන්ම පතන්නා වූ පැතුමක් ගීයකට නඟා අසංක ප්‍රියමන්ත අප වෙත ගෙන එයි.
ගීය අසන පළමු මොහොතේ දීම දැනෙනු යේ එහි ඇති ඉතා ම සජීවී හා ශක්තිමත් වූ සංගීතය යි. ගීතය පටන් ගැනෙණුයේ ද ජන සමුහයක් නගන හඬක් ලෙසිනි. එතැන් පටන් ගීය අවසන් වන තුරුම ඉතාම සවිමත් ව ගායකයා හා කරට කර සිටිමින් සංගීතය වැයේ. අසංක ප්‍රියමන්ත ශිල්පියා ද ගීයෙහි පද මාලාව තුළට ප්‍රවිශ්ට වෙමින් ගයයි.
අලංකාර උදයෙක මලක් මෙන් පිපිණු හිරු පායද්දී යුග ගණනක් අඳුර ඇති කළ යුද්ධයේ දුම් වළලූ තුනී වී, පරෙවි පියාපතක සරය ඇසීමට සියළු ජනයා සිහින දකිති. සීතල උදයෙක ගුලි වී නිදන සුළු කාලයේ දී දකින සිහිනයක පවා එම තත්ත්වය කවදා උදා වන්නේ දැයි රචකයා සිතයි. සිත් අතර වූ වෛරය නමැති දඬු වැට බිඳී සිත් යා කරන සෙනෙහස ගලන දිනයේ දී, මල් වැල් යළිත් අවදි වී මල් පුබුදන බවත්, දෙපස (උතුර-දකුණ) යා කර දේදුණු පායන බවත් රචකයා කියා සිටී.
මෙම ගීත රචනාව දෙස බලන විට එහි යෙදෙන්නා වූ වචනයන් හි සංකේතාත්මක අරුත් ගැන සොයා බැලීම ද වටී. හිමිදිරියේ . . . සීතල හීනෙක තැවරීවත් ලෙස කියැවෙන කොටස දුර්ලභත්වය ගැන කියා පායි. අප රට ජනයා උදෑසනට ගුලිවී නිදා ගනුයේ ඉතා කලාතුරකිනි. එවන් විටෙක වුව ද හීනයක් පෙනීම ඊටත් කලාතුරෙකින් සිදු වන්නකි. එවන් සිහිනයක් තුළ හෝ යුද දුම පහව යුගඳුර දුරු වී, පරෙවි පියාපත් දැකීමට අප ජනයා ගේ පැතුම බැව් කියැවේ. සිත සිර කර ඇති දඬු වැට නම් ජාතිවාදය යි. එය බිඳ සෙනෙහසින් සිත් යා වීම දෑලම යා කර දේදුණු (ඉඳු සැව්) පෑයීම මගින් අර්ථවත් කෙරේ. සමාන අරුත් දෙන පද යුගල බැගින් යෙදීම මගින් පරරෙ ශ්නයෙහි දෙපැත්තක් අති බව රචකයා පෙන්වයි (සිිත-සිත, ලිය වැල්).
ජනප්‍රිය රැල්ලේ කරවටක් ගිලී සිර වීමට පෙර අසංක ප්‍රියමන්තයන් විසින් ගයන ලද මෙම ගීතය ඔහුගේ සැබෑ ගායන කුසලතාවයන් විදහා පාන්නකි. ජනප්‍රිය රැල්ලෙන් මිදී නැවත මෙවැනි යුග යුග පවතින නිර්මාණ ඔහු කරනු ඇතැයි යන්න ප්‍රබුද්ධ සැමගේ පැතුමද වන්නේය.

Thursday, June 4, 2009

සුදුපාට මල් පිපුණු

සුදු පාට මල් පිපුණු අරලියා සෙවණ යට
බාලිකාවේ සුවඳ තනි වෙලා
අපි ඉතින් වෙන්ව යමු අපි අතින් ගිලිහි ගිය
සියළු දේ අතීතෙට පවරලා

ඇසළ සඳ දිය නොවුණු ඈත වැව් තල කොණෙක
ගයා නිමවූ කවිය ඉකිබිඳී
අපට අප පමණක් නොවේ නැණ නුවන් සැදූ
තක්සලාවත් අහිමි වීලා

සිනා සරදම් පිරුණු පන්ති කාමර අතර
ගෙවී ගිය මල් සමයි සිහිනෙකි
සඳට ඉකි බිඳ හඬන නොදරුවන් නොවේ අප
සිනාසෙමු අතීතෙට සෙනෙහසින්

ජීවිතයේ ප‍්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීමේ දුක දැනෙන අවස්ථා එමට වෙයි. නමුත් වැහිටියකු ලෙස, දැනුම් තේරුම් ඇති අයකු ලෙස, අප බොහෝ දෙනා අත් විඳින මේ අවස්ථාව පාසලෙන් සමු ගැන්මයි. පුරා වසර දහතුනක් දෑසට හුරු වූ පරිසරයත්, එහි පුද්ගලයනුත් සමඟ දැඩි බැඳීමක් පාසල් සමයේදී ඇතිවේ. මෙම බැඳුමේ සැබෑ තැරම දැනෙනු යේ උසස් පෙළ විභාග ප‍්‍රතිඵල නිකුත් වී එකිනෙකා සමු ගන්නා දා ටය. ඇතැම් විට ඒ අප ළබැඳි මිතුරන් අප දක්නා අවසන් අවස්ථාව ද වන්නේ ය. පාසල් ජීවිතය තුළ දී වේවැල් පහර කද්දී පවා නොහඬන ඇතැම් දඩබ්බරයින් මේ අවස්ථාවේ දී හඬති. සැම දෙනාම නොහැඬුවත් කදුලින් නොපිරෙන ඇසක් සොයැ ගැන්ම නම් උගහටය.

සුනිල් දයානන්ද කෝනාර විසින් රචිත මෙම ගීතය ඈත කලෙක මා අත් විඳි එම අත් දැකීම නැවත ඒ අයුරින් ම දනවන්නට සමත් වෙයි. වසර දහයක් පුරා රසික හදවත් හි මෙම ගීතය අති කල කම්පනය සුළු පටු නොවේ. වෙන්ව යන මොහොතේ ඇති වන පාළුව පිළිබඳ හැඟීම "බාලිකාවේ සුවඳ තනි වෙලා”, "ගෙවී ගිය මල් සමයි සිහිනෙකි”, "ගයා නිමවූ කවිය ඉකිබිඳී”යන පද වලින් තීව‍්‍ර කරයි. පාසල් කාලයන් හි ලබන ජය හා පරාජය යන දෙකම පසු කාලීන දිවියට ඇදී ඒ නම්, ඒ දුලබ වශයෙනි. "අපි ඉතින් වෙන්ව යමු - අපි අතින් ගිලිහි ගිය - සියළු දේ අතීතෙට පවරලා” ලෙස රචකයා පවසන්නේ පරාජයන් ද සුවඳ අරලිය මල් පිපි බාලිකාව සමගම හැර යන බවකි. මේ අයුරින් විසිර යන අයට නැවත පාසල් ඒමට නොහැක. පෙර ලෙසින් සියළු දෙනාම එක් වන්නේ ද නැත. කොටින් ම ස්වකීය පුද්ගල භාවයන් හා පෞරුෂයන් පළමු වරට තීරණාත්මක ලෙස පිරික්සෙන්නේ පාසල හැර පසු ය. තමා පෙර සිටි පාසල් සිසුවාගෙන් කොතරම් වෙනස් ද යන වග සැබැවින් ම වැටැහෙන්නේ එවිට ය. තමා තුළ පාසල් සිසුවකු ලෙස තිබූ අව්‍යාජත්වය අහිමි වූ බව දැනෙන්නේ ත් එවිටය. නමුත් ඒ වන විට එම පාසල් සිසුවා අතීතයට හිමි වී අවසන්ය. "අපට අප පමණක් නොවේ - නැණ නුවන් සැදූ තක්සලාවත් අහිමි වීලා""සඳට ඉකි බිඳ හඩන නොදරුවන් නොවේ අප - සිනාසෙමු අතීතෙට සෙනෙහසින්" ලෙස රචකයා ගෙන හැර පාන්නේ මෙම සත්‍යයයි.  මේ වෙනස් වීම්, දුක් සංකා මැද වුව අප දරා ගන්නෙමු. මතක සුවඳ පිරි අතීතයක් ලෙස ඒය සිහි කර ආදරයෙන් වැළැඳ ගත හැකිය.

කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ ශිල්පියාගේ මෝහනීය හඬිනුත්, තිස්සසිරි පෙරේරා ගේ සංගීතයෙනුත් හැඩවුණු මෙම ගීතය පාසල් සමයේ පැරණි මතක පුබුදා ඒ අතීතය ආදරයෙන් වැළඳ ගැනීමට අපට අයැද සිටියි.

Tuesday, June 2, 2009

පායන් රන් සඳ

පායන් රන් සඳ පෙරගිරි මුදුනින්
නැග එන පාළුව මකා දමා
කොතෙක් වෙලා මම බලා හිඳින්න ද
ඔබ එනතුරු හිස් දෙනෙත යොමා

නිල් මිණි තරු කැට නෙතු යුග පියැවී නිදිබර වී ඉන්නේ
පුන් සඳ වෙනුවට මේ කුළු නැඟිලා අඳුරයි මේ එන්නේ

ඈත එපිට සිට යුගයෙන් යුගයට
ප්‍රේමාතුරයන් හෙලූ කඳුළු කැට
එකතු වෙලා දෝ කඩා හැලෙන මේ
මහ වරුසා මැවුනේ

ඈත එපිට සිට යුගයෙන් යුගයට
ප්‍රේමාතුරයන් හෙලූ සුසුම් වැල්
එකතු වෙලාදෝ හමා යනෙන මේ
කුණාටු වැල් මැවුනේ

ඉඳහිට මුවගේ නැගුණු සිනා රැළි
අතරමංව යන එන මං නැති වී
වියරු වැටී දෝ විදුලිය වාගේ
දුව පැන මේ යන්නේ

පදරචනය - මහගම සේකර
ගායනය හා සංගීතය - ආචාර්ය අමරදේව


පාළුව යනු කුමක් ද? පාළුවට අකැමැති අයට එය දැනෙනුයේ ත්, තනි වීමට කැමැත්තන්ට එය නොලැබෙන්නේ ත් ඇයි දැයි නොදනිමු. මෙම රුදුරු පාළුව දැනෙනුයේ වියෝගය නිසාය. පාළුව මකන්නට සඳ නැගෙන තුරු මම හිස් දෙනෙතින් අහස දෙස බලා ඉඳිමි. මා බැල්ම හිස් වන්නේ නුඹ නොමැති බැවිනි. නමුත් පුන් සඳ වසා ගෙන එන්නේ රුදුරු කළු මේඝ වලා පෙළයි. මේ හමන කුණාටු සැදුණේ මා වැනි පෙම්වතුන් හෙලූ සුසුමිනි. මේ මහ වරුසා ලෙස වැටෙනුයේ මා වැනි පෙම්වතුන් නෙතින් ගලා ගිය කඳුළු වැල් ය. මේ පැන නටන විදුලිය මැවුණේ මා සිනාවන්ට යන එන මං නැති වී වියරු වැටීමෙනි. මුවගේ නැගෙන සිනාරැළි පෙන්වීමට කෙනෙක් නොමැත. එනිසා සිනාවන් වියරු වී දුව පැන ඇවිදියි. මේ සියල්ලම ඔබ එන තුරුය. ඔබ කවදා ඒ දැයි මම බලා සිටිමි.

තනිවූ මිනිසකු ගේ සිතෙහි පෙරැලි කරන්නා වූ හැඟුමන් මෙම ගීතය තුළින් පිළිබිඹු වේ. ගරා වැටුණු සිතුම් පෙළ තුළින් නැගෙන කඳුළු වරුසාවකින් සිත තෙමා දමයි. අමරදේවයන් සතු භාවමය ගුණය මනාව පෙන්වන අවස්ථාවක් ලෙස මේ ගීතය හඳුන්වා දීමට හැකිය. භාෂාව නොදන්නකුට වුවද ඔහු හඬ තුලින් මතු වන තනි කම පිළිබඳ භාවමය ගුණය දැනෙනු ඇත. නිතර නොඇසෙන මෙබඳු ගීත වල ඇති මිහිර කෙතරම් දැයි බලන්න.

අසන්න